Αχ, η κυρία Σουζάννα… Σύζυγος του κυρίου Ντίνου. Είχαν δύο κόρες, τη Μαρία και την Πέπη. Μεγάλες κοπέλες και οι δύο σε σχέση με μας. Και όμορφες. Ξεχώριζε η οικογένεια Γούση στη γειτονιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ξεχώριζαν. Δεν θυμάμαι τι δουλειά έκανε ο κύριος Ντίνος αλλά τον θυμάμαι πάντα καλοντυμένο, καλοξυρισμένο, ψηλό και αδύνατο με γκρίζα μαλλιά, και πολύ ευγενικό. Το ίδιο ευγενική ήταν και η γυναίκα του και οι κόρες του. Η κυρία Σουζάννα ποτέ δεν ήταν αχτένιστη ή με άβαφα και απεριποίητα νύχια. Μου θύμιζε πάντα τις κυρίες στις ταίνίες του ασπρόμαυρου ελληνικού σινεμά αλλά χωρίς την ξιπασιά. Και το σπίτι τους μου φαινόταν το πιο κομψό της γειτονιάς. Το διαμέρισμά τους ήταν κάτω ακριβώς από το δικό μας και τα καλοκαίρια που φεύγανε για παραθέριση στο σπίτι που είχαν στην Περαία (ναι, η Περαία τότε ήταν τόπος διακοπών και όχι προέκταση της πόλης…), η μαμά μου αναλάμβανε να ποτίζει τη μεγάλη καμέλια που είχαν στο μπαλκόνι. Όχι πως είχαμε κλειδιά και τέτοια. Με λάστιχο μακρύ από το μπαλκόνι μας την ποτίζαμε. Η κυρία Σουζάννα αγαπούσε πολύ την καμέλια της με τα καταπράσινα φύλλα και τα κατακόκκινα λουλούδια και η δικές μου (μάνα και γιαγιά) λάτρευαν όλα τα λουλούδια. Έτσι η καμέλια δεν είχε ποτέ έλλειψη ποτίσματος. Εμείς άλλωστε τα καλοκαίρια δεν κουνάγαμε ρούπι, πέρα από τις ημερήσιες εκδρομές κάποιες Κυριακές στη Χαλκιδική.
Παρένθεση. Στη Χαλκιδική πρωτοπήγαμε όταν ακόμα δεν είχε δρόμους. Στις παραλίες που τώρα δεν βρίσκεις τόπο ν’ απλώσεις την πετσέτα σου, κατεβαίναμε από τα βράχια. Εμείς και κανά δυό γερμανοί τουρίστες. Τότε που οι χαλκιδικιώτες όταν ήθελαν να «ρίξουν» ένα παιδί τους του έδιναν τις «αμμούδες» και έλεγαν στο μπαμπά να ρίξει μια πέτρα κι όπου φτάσει, δικό του το μέρος για ψίχουλα. Τότε όμως ο μπαμπάς είχε άλλες προτεραιότητες και δεν αγόρασε οικόπεδο για ένα κομμάτι ψωμί… Κλείσιμο της παρένθεσης.
Όταν πήγαμε η μεγάλη κόρη τους, η Πέπη, πρέπει να είχε τελειώσει το γυμνάσιο (εξατάξιο τότε) και η Μαρία να ήταν στις τελευταίες τάξεις. Η Πέπη βρήκε δουλειά και σε λίγο παντρεύτηκε το Γιάννη και έφυγε από το σπίτι. Εντυπωσιαστήκαμε όλοι από το Γιάννη. Ήταν σαν τους γόητες του σινεμά. Με μακρύ μαλλί, μοντέρνο ντύσιμο… Δεν κυκλοφορούσαν τέτοιοι άντρες στη γειτονιά. Μόνο οι γονείς της δεν φάνηκε να χάρηκαν για το γαμπρό τους. Τον θεωρούσαν κάτι σαν το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχαν άδικο. Πολύ γρήγορα γέννησε και τα δίδυμα, τον Κωστάκη και τον Αντωνάκη. Ακόμα τα θυμάμαι, 4-5 χρόνια μικρότερα από μας, στο μπαλκόνι της γιαγιάς τους. Δίδυμες οι αδελφές μου γαλανομάτες και ξανθούλες, δίδυμα και ξανθούλικα της κυρίας Σουζάννας. Και ολόιδια, πολύ δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε, όχι σαν τις δικές μας. Και τότε καταλάβαμε γιατί έγινε τόσο ξαφνικά ο γάμος και γιατί οι γονείς της δεν προέβαλλαν τις αντιρρήσεις τους παρόλο που δεν ήθελαν το Γιάννη για γαμπρό. Δεν κράτησε πολύ ο γάμος με το γόη. Ήταν τυπικός γόης-αλήτρα. Νομίζω είχε μαγαζί (μπαράκι, κλαμπάκι; Νύχτα πάντως…) άλλα έφταναν στ’ αυτιά μας μέσα από τα μισόλογα των μεγάλων ιστορίς για χαρτοπαιξίες, γκόμενες και τέτοια. Τον παράτησε γρήγορα η Πέπη και καλά έκανε. Όμορφη κοπέλα, μορφωμένη για την εποχή και δυναμική, σιγά μην έμενε μαζί του να την ταλαιπωρεί. Άλλο που δεν ήθελαν οι γονείς της. Τη θυμάμαι να έρχεται με τα δίδυμα να τους δει, πάντα κομψή και μοδάτη με τα παιδιά το ίδιο κουκλιά. Δεν ξέρω τι έγιναν μετά που τους χάσαμε όλους αλλά νομίζω πως καλά πήγε η ζωή της. Πάντως είναι η πρώτη χωρισμένη που οι μεγάλοι δεν την αποκαλούσαν ζωντοχήρα μ’ έναν «ιδιαίτερο» τρόπο και που χάρηκαν που ξαπόστειλε τον άντρα της. Οι μεγάλοι, τα καλοκαιρινά βράδυα που έβγαζαν καρεκλίτσες και κάθονταν και τα λέγανε, δεν τους κουτσομπόλευαν πολύ φανερά και πολύ άγρια τους Γούσηδες, γιατί όλοι κατά κάποιο τρόπο τους σέβονταν. Μόνο που κουνούσαν το κεφάλι και έλεγαν για το πόσο κακό μπορούν να κάνουν τα παιδιά στον εαυτό τους και στους γονείς τους, όταν είναι άμυαλα και παρασύρονται να ερωτευτούν τον πρώτο τυχόντα όμορφο και δεν ακούν τους γονείς που ξέρουν αυτοί από τη ζωή… Και δώστου να φοβάμαι εγώ μη μεγαλώσω και ερωτευτώ κάποιο εντελώς ερωτεύσιμο ρεμάλι και κάνω κακό σε μένα και τους γονείς μου, άσε που θα λέει κι ο κόσμος όσα έλεγε για την Πέπη. Που τελικά δεν έλεγε και πολλά γιατί ήταν καλό κορίτσι από καλή οικογένεια αλλά παρτασύρθηκε από το ρεμάλι.
Η Μαρία, η μικρή, ήταν πιο χαμηλών τόνων. Δεν ερωτεύτηκε ρεμάλι αλλά δεν θυμάμαι και τι έκανε τελειώνοντας το σχολείο.
Πάντως όποτε βρισκόμασταν για κάποιο λόγο στο σπίτι τους η κυρία Σουζάννα μας κερνούσε κάτι ωραίο και όταν η μαμά τη ρώτησε αν την ενοχλούμε όταν πιάναμε το τραγούδι και δεν σταματούσαμε (γιατί είχαμε ρεπερτόριο για τρεις ώρες και τότε δεν υπήρχαν τηλεόραση και play station να κάθονται τα παιδιά μουγγά μπροστά τους) ή όταν πλακωνόμασταν στον καυγά, η κυρία Σουζάννα της είπε πως το τραγούδι μας ήταν αγγελικό (!) και οι καυγάδες μας παιδικοί. Είχε να το λέει από τότε η μαμά. Πως η κυρία Σουζάννα, που την είχε σε μεγάλη εκτίμηση, είπε πως τα παιδιά της ήταν σαν χορωδία αγγέλων όταν τραγουδούσαν κι εμείς φυσικά καμαρώναμε σαν γύφτικα σκεπάρνια…
Ανάρτηση Ρετρό και κάπως μελαγχολική.>Δίνεις όμορφες εικόνες πάντως.>Καλό καλοκαίρι από εμένα αφού σταματώ για λίγο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
σου είπα έχεις ταλέντο και δικό σου στυλ . Η φωτογραφία με την καμέλια ωραία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
διαβάζω σαν να είμαι κι εγώ καμιά παλιά σου γειτόνισσα… τι μαθαίνει κανείς που δεν ήξερε 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι απολαυστικό κείμενο!!!>Σου αφήνει μια γλυκιά γεύση σαν του γλυκού του κουταλιού που κέρναγε η γιαγιά μου σε κρυστάλιναο λιλιπούτιο πιατάκι όταν είχε μουσαφιραίους..:))
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιατί όλοι αυτό το καλοκαίρι έχουμε κολλήσει με αναμνήσεις; Και όχι μόνο ότι κόλλησα με τις δικές μου, αλλά ψάχνω και άλλων, όπως οι δικές σου…>Γλυκόπικρο…>Άσχετο, και παρόμοιο με δική σου ερώτηση, τι απέγινε ο Άλκης Γιαννακάς;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σαν θεατρική παράσταση κι αυτό>σου το κείμενο>Γεμάτο εικόνες ,γεύσεις ,χρώματα>μουσικές…>Γεμάτο στιγμές,αναμνήσεις…>>κοτσυφοφιλιά>τσίου!!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλησπέρα Daria.>>Η δύναμή μου αυτές τις ημέρες εξαντλείται στο να καταφέρω να σε επισκεφτώ.>>Άλλη στιγμή θα αφήσω πραγματικό σχόλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νταρια αλλη μια υπεροχη ιστορια…!>Συνεχισε …περιμενωπαντα τα κειμενα σου για τις γειτονιες μας…>Δεν τα κανεις ενα ομορφο βιβλιο βρε κοριτσι μου?>>τα φιλια μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αααχ ωραιο..ο κυριος και η κυρια…συμβαινει και στα καλυτερα τα σπιτια, που λεμε, ατυχιες διαφορες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Λακων, καλημέρα. Πολύ ρετρό διάθεση τον τελευταίο καιρό, δίκιο έχεις.>Καλό καλοκαίρι και σε σένα.>>@ ocean soul, δικό μου στιλ έχω. Όσο για ταλέντο…>Πάντως σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια.>>@ desapoin3ison4, μπορεί και να ήσουν κάποτε, κάπου.>>@ manetarius, κρύο γλυκό βίσσυνο και παγωμένο νερό. Πάνω σε δίσκο καλυμένο με ασπροκέντι. Αχ….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Θράσος, δεν ξέρω τι έπαθα. Ξαφνικά σκέφτηκα πως θα γίνει κάτι και θα τα ξεχάσω και θα χαθούν. Δεν ξέρω ποιόν αφορούν και ποιόν ενδιαφέρουν. Μάλλον για μένα το κάνω αλλά ακόμα δεν κατάλαβα γιατί.>Δεν ξέρω τι απέγινε ο Άλκης Γιαννακάς.>>@ karaflokotsifas, χα χα χα….>«Οι κυρίες της αυλής» κι όπου νάναι θα σκάσει μύτη ο Ηλιόπουλος…>>@ Pan, δεν πειράζει πουλάκι μου. Εσύ νάσαι καλά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Καλή μου faraona, ελπίζω να μη βαρεθώ γιατί είμαι χαρακτηριστική περίπτωση τεμπελόσκυλου.>>@ lenio, δεν φαντάζεσαι τι γλυκό και ευγενικό ζευγάρι που ήταν..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Daria, για να μην παρεξηγηθω, το ωραιο πηγαινε στην αφηγηση σου, οχι στην ατυχια της Πεπης.>Καλη σου μερα ολη μερα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Daria μου, οι αφηγήσεις σου μας αφορούν και μας συναρπάζουν όλους, όπως βλέπεις!>Θα ήταν κρίμα να χαθούν αυτές οι μνήμες και αυτές οι ιστορίες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ Όχι βρε Lenio μου, δεν είμαι τόσο παρεξηγιάρα…>(αν και η μέσω διαδικτύου επικοινωνία κρύβει κάποιες παγίδες και μερικές φορές είναι εύκολες οι παρεξηγήσεις)>>@ Ποντικαρέους, εγώ το έχω πει. Αν δεν βαρεθώ στο τέλος, θα σας κάνω να μάθετε όλους τους ανθρώπους της γειονιάς μου και να μετρήσετε όλα τα λουλούδια της ακακίας…>Φιλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
AX, ΝΑΙ! ΟΛΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΚΑΚΙΑΣ!>>ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΕΧΕΙΣ 😉 >>ΦΙΛΙΑ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι όμορφη ιστορία κι αυτή!!!! Ααααααχ!!! :))))))))))))))))
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ωραια Ντάρια, πολύ ωραία.>Περιμενω με λαχταρα τα επόμανα..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
είχες καιρό να πιάσεις το νήμα..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
@ ATHENA, έτοιμο τόχω λες; Ωραία. Θα αρχίσω να ψάχνω για χορηγό…>>@ Γειά σου γλυκειά μου kwlogria. Ψήνεται τώρα η ιστορία για τις αλάνες. Είχαμε πολλές τέτοιες.>>@ Καλημέρα aremare καλώς ήρθες. Ψήνεται, ψήνεται… Στο φούρνο είναι αλλά θέλει ψήσιμο σε χαμηλή θερμοκρασία 🙂>>@ Μίμη καλοκαιράκι είναι. Με πιάνει η θερινή ραστώνη…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!