Το παιχνίδι των 5 ερωτήσεων.

Ο Θράσος και το κοκκινογούλι ευθύνονται δια την παρούσαν ανάρτησιν. Έλα να παίξουμε και έλα να παίξουμε. Τον Θράσο τον έστησα και σ’ ένα προηγούμενο παιχνίδι που με κάλεσε. Το ξέχασα Θράσο μου… Ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, τι να σου κάνει το έρμο; Ωχ, πάλι φλυαρώ.

Κυρίες και κύριοι, το παιχνίδι των πέντε ερωτήσεων. Τι θα ρώταγα σ’ έναν φιλόσοφο, έναν παλιό έρωτα, ένα μέντιουμ, ένα παιδί και τον καθρέφτη μου,
Για να διούμε λοιπόν…

Στο φιλόσοφο: Τελικά ποιό είναι το νόημα της ζωής; Βρήκες τίποτε ή τόσα χρόνια τσάμπα κόπος; (οσμίζομαι πως θα μου απαντήσει αρνητικά αλλά ας μη προκαταλαμβάνω το φιλοθεάμον κοινό…)

Στον παλιό έρωτα: Αν το παίρναμε από την αρχή θα ξανάκανες τα ίδια λάθη; (εγώ θα τα ξανάκανα πάντως…)

Στο μέντιουμ: Πότε θα πεθάνω; (Αυτή είναι μια ερώτηση που επιθυμώ διακαώς να την κάνω αλλά δεν θα την κάνω ποτέ.)

Στο παιδί: Θα μ’ αγαπάς κι όταν μεγαλώσεις;

Στον καθρέφτη μου: Γιατί δεν είσαι μαγικός να με δείχνεις νέα κι όμορφη πάντα;

Ποιό άλλο καλό παιδάκι θα παίξει; Ας καλέσω με τη σειρά μου (αν και έτσι όπως παίζω από τους τελευταίους ζήτημα είναι αν θα βρω κανέναν να παίξει…) την Ξένη , τη συνομιλία (αν βρει χρόνο), τον Ιανός (αν και δεν ξέρω αν παίζει παιχνίδια), το γκρέμι (αν βρει επίσης χρόνο) και το φίλο μου τον Vlaxos που σίγουρα δεν του περισσεύει χρόνος αλλά να κόψει το λαιμό του να τον βρει.