Τα πιο ωραία παραμύθια απ’ όσα μου ‘χεις διηγηθεί
αχ είν’ εκείνα που μιλούσαν για τα παιδιά που ‘χουν χαθεί.
Για τα παιδιά που χάθηκαν στο στοιχειωμένο δάσος
στις λίμνες στο βορρά για τα παιδιά που χάθηκαν
στου δράκου το πηγάδι στης στρίγκλας τη σπηλιά.
Σε συμμορίες με ζητιάνους σε αχυρώνες και σ’ αυλές
και σε καράβια του πελάγους με λαθρεμπόρους πειρατές.
Για τα παιδιά που τα ‘συραν στης Αφρικής τις αγορές
εμπόροι και ληστές και φοβισμένα κι ορφανά
στη Σμύρνη και στη Βενετιά τα πιάσαν οι φρουρές.
Ψωμί ζητήσαν του φουρνάρη λίγο νερό του καφετζή
τα διώχνει ο πρώτος μ’ ένα φτυάρι κι ο άλλος λύνει το σκυλί
τα διώχνει ο πρώτος μ’ ένα φτυάρι κι ο άλλος λύνει το σκυλί..
Advertisements
Πω! Πω! Τι φανταστικοκαταπληκτική φωτογραφία είναι ετούτη!
All time classic. Πέρα απο το αν δεν μου άρεσαν οι ποδιές και αυτή η ένδυση, είχε ένα καλό. Κανένα παιδί δεν μειονεκτούσε και όλα αισθάνονταν ίσα μεταξύ τους.
Όμορφες αναμνήσεις!:)
Η 5η από αριστερά στη δεύτερη σειρά από κάτω..κάτι μου θυμίζει..έχω δίκιο ή πάλι έξω έπεσα;Φοβερή φωτογραφία!Καλημέρααα!!
ε, όχι καλέ μανιτάρι…στην 1η σειρά από κάτω είναι ένα γνώριμο φατσοκοριτσάκι…έτσι Ντάρια;
Κατ’ αρχή να πω πως ήρθε η ιδέα γιαυτή την ανάρτηση.Σερφάροντας να βρει στοιχεία για το δημοτικό μου σχολείο έπεσε πάνω μου αδελφή παλιού συμμαθητή μου που είχα να τον δω από την Γ’ Δημοτικού!!!Της είπα για την ύπαρξη της φωτογραφίας και μου είπε πως την είχαν χάσει, τη σκάναρα της την έστειλα και τους την αφιερώνω. Σ’ αυτήν , τον συμμαθητή μου και όλα τα παιδιά που ήταν μωρά στη φωτογραφία και τώρα ποιός ξέρει που έχουν χαθεί.Τους στίχους τους πρόσθεσα μετά γιατί από το πρωί μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι…
@ wert01gf, είδες τι καλά και ήσυχα παιδάκια φαινόμαστε;@ Λακων, το ενδιαφέρον είναι πως τα περισσότερα φορούν ποδιά αλλά κανένα δεν μοιάζει με το άλλο.@ Kaveiros είναι…Ειδικά όταν σου έρχονται με τον τρόπο που περιέγραψα πιο πάνω.@ Μανιταράκι, έχασες. Αυτή ήταν η Λουίζα. @ Και ναι!!! Το kokkinogouli το πέτυχε!!!Αυτό που λες, το τρίτο από δεξιά στην πρώτη σειρά, αυτό που δεν φοράει ποδιά αλλά τα καλά του, είναι το γνώριμο φατσοκοριτσάκι.
Καλησπέρα.Οι στίχοι που συνοδεύουν την φωτογραφία δεν προδιαθέτουν για ο,τιδήποτε θετικό και αισιόδοξο.Μέσα έπεσα;
Α, εντάξει, διάβασα τα σχόλια και ησύχασα τώρα.
HOREEYYY για το κοκκινογούλι!!!!!!!!Καλέ ίδιο είναι το χειλάκι σου!Αλλά φοράς την ίδια παλτουδιά με ένα μαυροτσουκαλάκι παραδίπλα! Μαζί τα ψωνίζατε;
μόλις πρόσεξα οτι μου είπες ότι σου χρωστάω μέιλ…ξέχασα λέμεεεε!Σορρυ Ντάρια μου, δεν έχω μυαλό! θύμισε με πληζ! έστω με ένα μεϊλάκι
Μακάρι να ήταν παραμύθια τα λόγια των στίχων..Αλήθεια, βλέποντας αυτή την φωτογραφία τι σου έρχεται πρώτα στο νου;
είστε και πάλι καλεσμένη, μανταμ. Τα παράπονά σας στον Άγρυπνο που με βάζει σε μπελάδες.
Απίστευτη φωτογραφία, όπως και το τραγούδι…Αλλά νομίζω ότι το βλέμμα του παιδιού που γραπώνεται από τη δασκάλα είναι το πιο τέλειο…Φιλιά!
Πρόσκληση για ένα παιχνίδι από την Κατεστραμμένη Κοιλάδα.http://decayvalley.blogspot.com/2008/10/blog-post_20.html
φΤΟΥ!Ώραίο παλτουδάκι 🙂
Γαμάτη!Εγώ θέλω να ξαναγυρίσει η ποδιά.Τσαντίζομαι που οι μισοί μαθητές μου είναι καραψώνια και οι άλλοι μισοί κομπλεξικοί που οι γονείς τους δεν έχουν ελφτά να τους κάνουν καραψωνια…
@ Pan, ανησύχησες; Μετά που είδα το σχόλιό σου, σκέφτηκα πως οι στίχοι παραήταν μαύροι αλλά αυτοί μου ήρθαν στο μυαλό… Πάντως με καλή αφορμή μου ήρθαν.@ Παντζαράκι κόκκινο, το μαυροτσουκαλάκι παραδίπλα ήταν το τσιγγανάκι της τάξης. Και φυσικά δεν το ήθελε κανείς στο θρανίο μαζί του. Η δασκάλα συνήθως το έβαζε να κάθεται μαζί μου. Τα παλτουδάκια μοιάζουν στους γιακάδες αλλά δεν είναι ίδια. Έτσι κι αλλιώς τα ρούχα μας τα έραβε η μαμά πάντα. Οπότε σπάνια ψωνίζαμε από μαγαζιά…@ lenio, εμένα αυτό που μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν κοιτάω τέτοιες φωτογραφίες, δικές μου ή αλλονών, είναι τι ν’ απέγιναν αυτά τα παιδιά που κοιτάζουν το φακό κατάματα. Αν ζουν, αν είναι ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα. Αν πραγματοποίησαν έστω κι ένα από τα όνειρά τους. Αν είχαν όνειρα.
@ Με βάζετε σε μπελάδες kokkinogouli.@ gremiii, καλημέρα,έχω την εντύπωση πως ο πιτσιρικάς που κρατάει η δασκάλα, αν ήταν τώρα πιτσιρικάς θα πήγαινε σε ειδικό σχολείο. Τότε όμως δεν υπήρχαν. Ευτυχώς γιαυτόν η κυρία Λούλα ήταν εξαιρετική δασκάλα. Μετά δεν θυμάμαι τι απέγινε. Δεν τον έχω σε φωτογραφίες μεγαλύτερων τάξεων.@ Καλημέρα George,είσαι ο τρίτος που με καλεί σ’ αυτό το παιχνίδι οπότε μάλλον δεν μπορώ να κάνω πως δεν κατάλαβα.Ok, παίδες, θα βρω 7 αλήθειες να σας πω.
@ Δεν πειράζει μανιταράκι, θα πετύχεις το επόμενο 🙂 🙂@ patsiouri, δεν είναι μόνον οι ποδιές. Είναι και πολλά άλλα που δεν χωράνε σε σχόλια ή σε μια ανάρτηση.Της συνομοταξίας κι εσείς; Της εκαπαίδευσης;
Εχω μια ιδια ακριβως σε στυλ.Ο φωτογραφος ειχε παρει σβαρνα τα Δημοτικα της Σαλονικης επι χρονια και θησαυριζε.Παρ ολα αυτα η φωτο ειναι πολυ ομορφη τωρα πια.φιλια πολλα
..οταν ξεχυλίζουν οι αναθυμιάσεις του χρόνου…το αρωμα της φωτογραφίας οδηγει το αρ(ω)μα της ζωής… ομορφη γλυκειά ατμόσφαιρα… μπράβο σου !!!!! σε ευχαριστώ !!!
Ti apistefti fotografia einai afti.Kala exo kai ena mati.Katalava amesos pia eisai Daria.To omorfo koritsaki mposta mprosta
Σου πάει η γραββάτα …"Μένουμε πάντα παιδιά"δεν άλλαξες και πολύ !!!Αυτές οι φωτογραφίες μας γεμίζουνμια γλυκειά νοσταλγία αλλά κι έννοιαγια τους παλιούς συμμαθητές & φίλους.Την καλησπέρα μου …
@ faraona μου, ο ίδιος φωτογράφος ήταν λες;Ευτυχώς που θησαύρισε και μπορώ τώρα να βλέπω όλα αυτά τα πιτσιρικάκια και ν’ αναρωτιέμαι τι ν’ απόγιναν.Φιλιά.@ , ποιητικός όπως πάντα ο Κυριάκος Σάμιος. Σ’ ευχαριστώ εγώ.
@ Κόβει το μάτι σου μικρή ΞΕΝΗ… Είδες; Ήμουν κι εγώ παιδάκι κάποτε με παλτουδάκι ριγμένο στους ώμους και βλέμμα αθώο.@ Δεν άλλαξα λες Άγρυπνε; Δεν μένουμε πάντα παιδιά αλλά καμμιά φορά ξαναθυμόμαστε πως ήταν όταν είμασταν.Την καλησπέρα μου εκεί στο νησί σου τ’ όμορφο.
1966-1967 !!!βρε ντάρια μου, τουλάχιστον κρύψ τις ημερομηνίες- (καφρίλα!)
Χα χα χα… Μίμη Ζερβέ.Και να έκρυβα τις ημερομηνίες θα γινόμουν μικρότερη;Άσε που θα με πρόδιδαν όλα τα υπόλοιπα. Η ασπρόμαυρη φωτό, το στάιλινγκ της δασκάλας και των μαθητών και άλλες τέτοιες μικρές λεπτομέρειες. Κια με σβησμένη ημερομηνία θα σκεφτόσασταν «κοίτα τη χαζή που προσπαθεί να μας ξεγελάσει και να κρύψει τα χρόνια της».