Έβρεχε… και μετά σταμάτησε. Μαύρος ο ουρανός. Κλεισμένη μέσα, άκουγα τη βροχή και έγραφα στον υπολογιστή. Και καθώς κοίταξα απ’ το παράθυρο το είδα… Το πιο μεγάλο, λαμπερό ουράνιο τόξο που είδα ποτέ σ’ αυτό το σπίτι για να μην πω στη ζωή μου όλη. Ήθελα να φωνάξω από τη χαρά μου, να το δείξω σ’ όλους αλλά εκείνη την ώρα δεν ήταν κανείς. Άρπαξα τη μηχανή να το «κρατήσω» για πάντα. Και να το δείξω σε όσους δεν ήταν μαζί μου εκείνη τη στιγμή να το θαυμάσουμε παρέα.
Όπως και τα σύννεφα που φωτογραφίζω από το μπαλκόνι χρόνια τώρα, πάνω από τις ταράτσες της γειτονιάς με τις κεραίες και τα κρεμασμένα ρούχα.
Ή τα περιστέρια, που δεν ξέρω αν είναι περιστέρια ή δεκαοχτούρες ή μεταλλαγμένα τέρατα που μου κουτσουλάνε τα απλωμένα ρούχα και το μπαλκόνι και είμαι σε μόνιμο πόλεμο μαζί τους. Όταν όμως τα βλέπω μέσα από το φακό της μηχανής μου το ξεχνάω και μου φαίνονται μέχρι και όμορφα….
Advertisements