Βρήκα σκάνερ, σκανάρισα τις φωτογραφίες, τις πέρασα και λίγο από το photoshop για ένα μικρό lifting (είναι και ηλικιωμένες πλέον…) και ταρα ρα ραμ!!!! Ιδού. Ο χάρτης της πόλης. Πάνω του είναι σημειωμένες διαδρομές που έκανα, πλατείες, σπίτια γνωστών και φίλων, σημεία που είχαν ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή πρέπει να τον ψηφιοποιήσω κι αυτόν γιατί διαλύεται σιγά σιγά…

Εδώ το Τείχος, εκεί το Τείχος, που είναι το Τείχος; Παντού ήταν το Τείχος, ακόμα και μέσα στις λίμνες. Η φωτογραφία με τους σταυρούς είναι στη δυτική μεριά. Οι σταυροί (κουνημένη η φωτογραφία αλλά σκέφτηκα πως δεν πειράζει να τη βάλω έστω κι έτσι…) θυμίζουν τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν προσπαθώντας να περάσουν στη δυτική μεριά. Οι δύο τουρίστριες είναι ανεβασμένες στις εξέδρες που είχαν κάνει οι δυτικοί για να μπορούν να βλέπουν τη μιζέρια των απέναντι. Στην άλλη μεριά συρματοπλέγματα, σκυλιά, τανκς, φυλάκια και εγκαταλειμένα κτίρια έτσι ώστε να μην μπορούν να δουν οι ανατολικοί τον δυτικό παράδεισο.

Πάντως όπου δεν φαινόταν το ντουβάρι μπορούσε το τοπίο να είναι ειδυλιακό. Η μικρή σε παγκάκι με τη Βέτα και το πολύχρωμο ταγάρι μου. Και σε ειδυλιακές στιγμές, παίζοντας στο γκαζόν με το γιο της Βέτας που πλέον θα είναι άντρας με παιδιά πιθανόν.

Η ανατολική μεριά ετοιμαζόταν να γιορτάσει. Στολιζόταν με κόκκινα λάβαρα, ο Ρώσος στρατιώτης κοιτούσε περήφανος από το ύψος του, στο βάθος ο πύργος στην Αλεξάντερπλατς. Το στρατιωτικό τζιπάκι το πέτυχα στο δυτικό μέρος. Η πόλη ήταν χωρισμένη σε τομείς. Ρώσικος, αμερικάνικος, αγγλικός και γερμανικός. Σε κάθε τομέα κυκλοφορούσαν τέτοια τζιπάκια με τα χαρακτηριστικά της χώρας στην οποία «ανήκε» το κομμάτι. Τώρα καταλαβαίνετε γιατί μ’ έπιασε υστερία και αποφάσισα να κυρήξω το πλακάκι στο σταθμό δικό μου territory…

Με τα χίπικα ρούχα μου κρύβομαι σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο δάσος με τα ζώα. Εννοώ τον ζωολογικό κήπο που είχαμε επισκεφτεί στο Βερολίνο και ήταν ο πρώτος τέτοιου είδους που είχα δει στη ζωή μου. Μέχρι τότε είχα δει μόνον αυτούς που είχαν τα ζώα σε κλουβιά 2Χ2. Εκεί κυκλοφορούσαν ελεύθερα τα περισσότερα. Καλά, δεν μιλάω για ελέφαντες και τίγρεις αλλά για ζαρκάδια και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Αυτό είναι το φωτογραφικό Βερολίνο 26 χρόνια πριν. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να φωτογραφίσω και το Βερολίνα του 21ου αιώνα.

Update: Ήθελα μια μουσική να συνοδεύει τις φωτογραφίες. Σκέφτηκα διάφορες και τις απέρριπτα μία μία. Η μόνη που ταίριαξε στο μυαλό μου ήταν το τραγούδι του Μικρούτσικου για τον Μπέρτολτ Μπρέχτ.
Οι στίχοι παρακάτω, στα γερμανικά, είναι η συνεισφορά του Mr Berlin στην ανάρτηση.

Ich, Bertolt Brecht, bin aus den schwarzen Wäldern.
Meine Mutter trug mich in die Städte hinein,
Als ich in ihrem Leibe lag. Und die Kälte der Wälder
Wird in mir bis zu meinem Absterben sein.

In der Asphaltstadt bin ich daheim. Von allem Anfang
Versehen mit jedem Sterbsakrament:
Mit Zeitungen. Und Tabak. Und Branntwein.
Misstrauisch und faul und zufrieden am Ende.

Ich bin zu den Leuten freundlich. Ich setze
Einen steifen Hut auf nach ihrem Brauch.
Ich sage: es sind ganz besonders riechende Tiere,
Und ich sage: es macht nichts, ich bin es auch.

Advertisements