Έπιασε τόπο η γκρίνια. Δεν γκρίνιαζα μόνον εδώ πως θέλω μια γλυσίνα αλλά σε όλους τους φίλους μου. Μέχρι που χτες δύο φίλοι μου έφεραν μία. Μικρούλα και τρυφερούλα. Δεν είναι από φυτώριο αγορασμένη αλλά βρισκόταν στο σπίτι το πατρικό. «Έφυγαν» οι γονείς και έμειναν οι γλάστρες. Και μου έφεραν τη γλυσίνα να τη φροντίσω και να τη μεγαλώσω. Θα της αλλάξω γλάστρα και χώμα και θα την προσέχω ως κόρη οφθαλμού. Και ελπίζω να γίνει σαν τη γλυσίνα των απέναντι.
Δυο μέρες πριν φωτογράφιζα τα κατακόκκινα λουλούδια της «γλώσσας» ή «γλωσσοκοπάνας». Δεν ξέρω πως το λένε το φυτό. Έτσι το έλεγε η γιαγιά μου και είχε τρεις τέσσερις γλάστρες στο μπαλκόνι μας. Άνθιζαν όλες μαζί κι έπαιρνε το μπαλκόνι φωτιά. Όταν το βρήκα το φύτεψα, έτσι, για να θυμάμαι τη γιαγιά και τις φωτιές στο μπαλκόνι μας.
Advertisements
Από λουλούδια δεν ξέρω πολλά πράματα, η μουσική που συνοδεύει την ανάρτηση όμως, ανεβάζει αυτόν που την ακούει, σε άλλες σφαίρες…
Juergen
@ Ε, ναι βρε Juergen. Είναι δυο μέρες τώρα που έδω έχουμε ένα γλυκό καλοκαίρι. Ξαφνικά ήρθε, νάτο! Apres la pluie, λοιπόν….
Θέλω κι εγώ μια γλωσσοκοπάναααααααααααααα!!!!
@ Μανιταράκι μου, είναι πανεύκολο να την αποκτήσεις. Αρκεί να μου το θυμίσεις την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε και θα σου φέρω να φυτέψεις. Ένα από τα «φύλλα» της χρειάζεσαι και απλά το χώνεις σε μια γλάστρα. Είναι παχύφυτο και πιάνει πανεύκολα. Ούτε πολύ φροντίδα θέλει. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ και θ’ αποκτήσω και δεύτερη γλάστρα.
Φωτιά στα κόκκινα!!!!
Πρώτη φορά που γέμισα το σπίτι με λουλούδια (μέχρι και λεμονιά φύτεψα) και νιώθω τη διαφορά, Daria. Είναι γενναιόδωρα. Και κυρίως… δε μιλάνε.
Σε θερμοκαλημερίζω
Εξαιρετικό και το κείμενο και ο Aubry. Σ’ ευχαριστούμε!
@ Σε θερμοκαλησπερίζω κι εγώ px.
Εγώ πάλι μεγάλωσα με πολλά λουλούδια και συνέχισα να έχω. Ακόμα και σαν φοιτήτρια, μπορεί να μην είχα ψυγείο αλλά είχα γλαστρούλες. Δεν μπορώ να βλέπω ξερά και άδεια μπαλκόνια.
Ο Aubry είναι υπέροχος Γιάννη. Όταν πρωτάκουσα, πριν χρόνια, αυτό το κομμάτι κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο λύσσαξα να βρω ποιανού είναι και μετά να βρω το δίσκο του. Πάντα το πάθαινα αυτό με τη μουσική. Όπως όταν πριν αιώνες πρωτάκουσα σ’ ένα μπαράκι στη Σαντορίνη ένα κομμάτι του Andreas Vollenweider. Ρώτησα τον dj ποιος έγραψε αυτ’η την καταπληκτική μουσική, μου είπε αλλά μου είπε επίσης πως δεν υπάρχει ο δίσκος στην Ελλάδα. Έκανα τον κόσμο άνω κάτω αλλά βρήκα το δίσκο.
Σ’ αυχαριστώ κι εγώ.
ουουουουυοιιιι…. γλωσσοκοπάναααα!!!
Πόσο σε ζηλεύω που γνωρίζεις από λουλούδια. Τα αγαπάω αλλά είμαι τόσο άσχετη.
Εδώ που ζω έχει τόσο χώμα να φυτέψω ό,τι θέλω, μέχρι και μπαξέ ήθελα να κάνω, αλλά είμαι τόσο άσχετη όπως είπα, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω να πρωτομαθαίνω. Δεν έχω και χρόνο. Θα μου πεις, βλακείες, αν ήθελα πραγματικά θα μάθαινα. Ξέρω γω;
Να΄σαι καλά!
Θα γίνει καλύτερη από των απέναντι!!!
Θέλω να αλλάξω σπίτι, να βρω ένα με μεγάλη βεράντα που θα έχει και βρύση για να βάλω αυτόματο πότισμα (μα πως ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς αυτόματο πότισμα) για να τρέχει και το τριχωτό μπαλούν πάνω κάτω και να απλώνουμε την αρίδα μας στον ήλιο! Να βλέπουμε και λίγο ουρανό!
Αχ…ζήλεψα με τα φυτά!
υ.γ.Θέλω σπίτι σαν του σκυλούκου!!!!!
Αν έχεις πολύ ήλιο στο μπαλκόνι σου , μπορείς να δοκιμάσεις και με μια βουκαμβίλια . Θα σε αποζημιώσουν τα κατακόκκινα λουλούδια της .
Κι αν το πετύχεις , στείλε μου και μια φωτό , έτσι για να ψιλοκαμαρώνω κι εγώ και να ζηλεύω μιας κι εμένα το μπαλκόνι μου είναι σκιερό και δεν φτουράει !
@ Mόνο να μου το θυμίσεις, ναι Μανιταράκι;
@ tsaousa, αν είχα κήπο ή μεγάλη βεράντα θα είχα πολλά λουλούδια. Μπαξέ μάλλον θα βαριόμουν (θέλει περιποίηση, σαν σκυλί ένα πράγμα δεν μπορείς να φύγεις και να τ’ αφήσεις) αλλά λουλούδια θα είχα.
Βρε άμα το θες γίνεται η αρχή. Υπάρχουν λουλούδια και φυτά που δεν θέλουν μεγάλη περιποίηση, λίγο νεράκι και λίπασμα που και που. Κάνε την αρχή και θα τσουλήσει μετά…
@ Κι εγώ θέλω ένα μπαλκόνι σαν του σκύλου. Που δεν το έχω δει αλλά το φαντάζομαι και τον ζηλεύω.
Δεν γινόταν ρε γαμώτο να μένω δυο ορόφους παραπάνω;
(με το που μπαίνει η άνοιξη κάνω τέτοιες σκέψεις. Ο χειμώνας βγαίνει πιο εύκολα)
@ Το σπίτι μου, Κάκο, είναι γωνιακό. Από τη μία μεριά το ψήνει ο ήλιος και γιαυτό έχω τέντες. Κάποτε έβαλα εκεί μια μπουκαμβίλια αλλά δεν φτούρησε κάτω από την τέντα. Από το άλλο μπαλκόνι είναι βορεινό και δεν τη βολεύει. Άρα μπουκαμβίλια γιοκ… :-((
Να τη χαίρεσαι!
Μια βερολινεζικη καλημερα…
νασαι καλα.
Εχω και μεγάλη μύτη και πάει θα την τσακίσω κάθε φορά ποπυ περνάω για το φοντανάκι μου…
Θα έπρεπε να υπήρχε ένα widget (σωστά το είπα?) όπου να μπορεί ο επισκέπτης να «μυρίζει» τις φωτό σου! καλορίζικη.
🙂
@ Ευχαριστώ Κάβειρε. 🙂
@ Τι χαρά!! Κι άλλη βερολινέζικη καλημέρα. Και απ’ ότι πήρε το μάτι μου και κάποιου είδους επαφή με Θεσσαλονίκη! Και με σας πολλά κοινά όπως και με τον Mr Berlin.
Καλώς ήρθατε λοιπόν.
@ Ε μα κύριε θάμνε μου κι εσείς… Εδώ πέρα οι φωτογραφίες μας είτε θα είναι μυριστικές ή θα είαι αστικά τοπία ή θα είναι συνεφφιασμένοι ουρανοί. Μας διακρίνει μια εμμονή με τα συγκεκριμένα θέματα.
Πάρτε κι άλλο φοντανάκι, μη ντρέπεστε… :-))
καλορίζικη η ομορφούλα αλλά και η γλωσσοκοπάνα «λέει πολλά».. από τις πιό ζωηρές που έχω δει, έστω κι από φωτο. Αναρωτιέμαι αν σου ανθίζει κάθε χρόνο γιατί αυτά, epiphyllium cactus, έχουν και τις κλειστές τους πότε-πότε.. 🙂