Ρολά ασφαλείας και νεοφιλελευθερισμός…

Σαν μαγαζί απέναντι από το Πολυτεχνείο νιώθω λίγο πριν την επέτειο της 17 Νοέμβρη. Με τα σιδερένια ρολά χωρίς τρύπες, έτοιμα να αποκρούσουν τις ορδές των βαρβάρων. Περίεργη κατάσταση αν σκεφτεί κανείς πως εδώ δεν υπήρχαν ορδές αλλά μόνον ένας βάρβαρος. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα φάνε πόρτα διάφοροι διαδικτυακοί φίλοι και δεν θα καταλαβαίνουν τι παίχτηκε και τους κλείδωσα απ’ έξω. Αλλά προς το παρόν δεν γινόταν αλλιώς. Ή που θα το έκλεινα το μαγαζί ή θα έβαζα ρολά ασφαλείας. Τέλος πάντων, προς στιγμήν του πέρασε του μαλάκα το δικό του.

Αλλαγή θέματος.

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω (προσπαθώ τουλάχιστον) διάφορα πράγματα που δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Για φιλελευθερισμό, νεοφιλελευθερισμό, κοινοτισμό, κοινωνικό φιλελευθερισμό, μαρξισμό και άλλα φιλοσοφικοκοινωνικά και οικονομικά θέματα. Έννοιες τις οποίες όλοι τις χρησιμοποιούμε (κι εγώ μαζί) αλλά που ποτέ εγώ τουλάχιστον δεν είχα στα σοβαρά ασχοληθεί με το τι σημαίνουν ακριβώς. Κι όλα αυτά για να γράψω ένα κείμενο-εργασία για τη θέση της εκπαίδευσης στη σύγχρονη εποχή του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς. Η εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό όπως θεωρείτο μέχρι τώρα στις δημοκρατικές κοινωνίες της δύσης, έχει πλέον μετατραπεί -αν όχι ολοκληρωτικά αλλά εκεί πάει το πράγμα- σε οικονομικό αγαθό. Και σαν οικονομικό αγαθό διέπεται και από άλλους κανόνες. Η γνώση είναι προϊόν, ο μαθητής/φοιτητής είναι πελάτης και οι εκπαιδευτικοί οργανισμοί μαγαζιά που παράγουν σωρηδόν ειδικευμένο και αναλώσιμο προσωπικό. Στις Βρυξέλλες και αλλού υπογράφονται συμφωνίες και συνθήκες που θα καθορίσουν το μέλλον μας κι εμείς χαμπάρι δεν παίρνουμε. Μέχρι το τέλος του χρόνου πρέπει να υπογράψουμε την Οδηγία Bolkenstein «περί χάραξης πολιτικής εξάλειψης των εμποδίων που παρακωλύουν την ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών και την ελευθερία εγκατάστασης των παροχών υπηρεσιών που επηρρεάζουν τόσο τους φορείς που επιθυμούν να εγκατασταθούν σε άλλα κράτη μέλη όσο και εκείνους που παρέχουν υπηρεσία σε άλλο κράτος μέλος χωρίς να έχουν εγκατασταθεί στο κράτος αυτό». Τι ωραία που είναι διατυπωμένη ε; Με τίποτε δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά σε τι ακριβώς κατάσταση μας βάζει. Που επηρεάζει όλο αυτό την εκπαίδευση; Υποθετικά οι υπηρεσίες εκπαίδευσης δεν συμπεριλαμβάνονται στην Οδηγία. Συμπεριλαμβάνονται όμως διάφορες άλλες που επηρεάζουν την ποιότητα της εκπαίδευσης όπως υπηρεσίες σχετικές με βιβλιοθήκες, η έρευνα κ. α. Αν λάβουμε υπόψη και την επικείμενη αναγνώριση των κολλεγιών που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια μέσω franchising, την Συνθήκη της Μπολόνια και την επικείμενη Συνθήκη της Πράγας έχουμε λίγο πιο ολοκληρωμένη την εικόνα.

Το μέλλον που προδιαγράφουν και αποφασίζουν για μας και κυρίως για τα παιδιά μας είναι ένα τεράστιο χάσμα που όλο και θα μεγαλώνει αναμεσα στην ελίτ που θα μπορεί ν’ αγοράζει ποιοτικές υπηρεσίες εκπαίδευσης και στην αναλώσιμη πλέμπα.

Τέλειο ε;

Μη ξεχάσω, μ’ αρέσει πολύ ένα βιβλίο που έπεσε αυτόν τον καιρό στα χέρια μου. «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», του Jeremy Rifkin από τις Εκδόσεις «ΛΙΒΑΝΗ». Βιβλίο γραμμένο από οικονομολόγο, το οποίο το καταλαβαίνουν άνετα ακόμα και οι αδαείς σαν και μένα. Μέχρι το σημείο που διάβασα βλέπω ένα μέλλον μαύρο κι άραχλο. Δεν ξέρω α υπάρχει κάποια νότα αισιοδοξίας στο τέλος του.