Πάλι ξεκίνημα (κι όχι πάλης….)

Πάντα για μένα η χρονιά ξεκινούσε το Σεπτέμβρη, μαζί με το άνοιγμα των σχολείων. Μπορεί την Πρωτοχρονιά να γιορτάζουμε και να κάνουμε ρεβεγιόν και πάρτι αλλά η νέα χρονιά για μένα είχε ήδη ξεκινήσει. Όσα χρόνια έμεινα εκτός οποιασδήποτε ακαδημαϊκής διαδικασίας (είτε ως μαθήτρια, είτε ως φοιτήτρια, είτε στο τέλος ως εκπαιδευτικός) και απλάς) και απλαιδευτικ ήμουν εργαζόμενη, δεν μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτε. Ίσως τελικά να ήταν αυτός ένας από τους λόγους που κατέληξα στην εκπαίδευση, να μπει δηλαδή η αρχή της χρονιάς στη σωστή της θέση.

Βέβαια η φετεινή χρονιά δεν ξεκινάει με καλούς οιωνούς. Στο σχολείο αρκετοί συνάδελφοι, όσοι μπορούν δηλαδή, την κοπανάνε με σύνταξη. Οι άλλοι μετράνε τα κουκιά τους μπας και τους κάθεται η μπίλια να φύγουν του χρόνου, άλλη συζήτηση δεν ακούς από το πότε θεμελιώνει συνταξιοδοτικό δικαίωμα ο καθένας. Ζαλίζομαι με τόσα νούμερα, τόσα υπέρ και κατά για την κάθε περίπτωση. Φυσικά υπάρχουμε κι αυτοί που μάλλον δεν θα βγούμε στη σύνταξη ποτέ αφού μπήκαμε αργά στον εργασιακό στίβο, κι όταν λέω αργά εννοώ αργά με ένσημα. Διότι δουλειές του ποδαριού και ανασφάλιστες κάναμε πολλές  μέχρι να κολληθεί το πρώτο μας ένσημο. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα, τότε που η ηλικία της σύνταξης μας φαινόταν τόσο μακρυά σαν να μην υπήρχε περίπτωση να έρθει  και για μας κάποια στιγμή. Που και που σκάει μύτη κανένας μαθητής για εγγραφή. Το σχολείο είναι μπουρδέλο, άθλιο το κτίριο και κανένας δεν νοιάζεται τόσα χρόνια να φτιαχτεί κάτι, οι συνάδελφοι απογοητευμένοι, αν μπορούσαν θα την έκαναν όλοι με σύνταξη, μαθητές ψάχνουμε με το ντουφέκι,  το σχολείο δεν βλέπω να έχει πολύ μέλλον ακόμα. Χρόνια το φοβόμασταν αλλά τώρα μάλλον ήρθε η ώρα του, μας βλέπω του χρόνου να μας «ρουφάει» κανένα άλλο σχολείο. Κι άντε πάλι να ψάχνουμε για ώρες να συμπληρώσουμε ωράριο, μαθητές να συμπληρώσουμε τμήμα και να περιμένουμε να παλιώσουμε και στο άλλο σχολείο για να μπορούμε να διαλέγουμε εμείς πρώτοι. Μ΄αυτά και μ’ αυτά, άντε να σου μείνουν κέφια να κάνεις μάθημα όταν ξέρεις πως κατά πάσα πιθανότητα οι μαθητές σου θα είναι πιο βαριεστημένοι και απογοητευμένοι από σένα.

Τέλος πάντων, σε γκρίνια κατέληξα πάλι αλλά όσα συμβαίνουν γύρω μου δεν μου δίνουν έναυσμα για κάτι άλλο. Βλέπω ανθρώπους να μετράνε το σεντ, άλλους άνεργους να ψάχνουν δουλειά με μανία, οποιαδήποτε δουλειά για να μη τους πετάξουν έξω από το σπίτι τους και να μη τους κόψουν το ρεύμα, κι άλλους ανθρώπους που τα μαζεύουν και θέλουν να εγκαταλείψουν αυτη την άθλια μπουρδελοχώρα.

Και η τηλεόραση παίζει το έπος «Ανασχηματισμός». Βρε δε γαμιόμαστε λέω εγώ…..