Πάσχα με φωτογραφίες

Ακόμα από το τρένο άρχισα να χαίρομαι με το πράσινο έξω από το παράθυρο. Με το που φτάσαμε, ο παππούς είχε στήσει τη μπασκέτα και τα εγγόνια άρχισαν να παίζουν. Με νικητή πάντα τον μεγάλο και ψηλότερο. Αλλά κι ο μικρός δεν το έβαζε κάτω. Το πάλευε…

Πήρα τη μηχανή κι άρχισα να φωτογραφίζω τα δέντρα και τα λουλούδια. Ο κήπος ήταν χαρά θεού. Τα λουλούδια είναι τόσο εφήμερα. Θα χάνονταν σε λίγες μέρες. Πρώτα η μηλιά και μετά η κυδωνιά. Παραδίπλα άνθιζε μια κατακκόκινη νεραγκούλα. Και κάτι κατακίτρινοι πανσέδες που μετά τσαλαπατήθηκαν από τη μπάλα των παιδιών. Τι να κάνουμε; Θυσιάστηκαν στη χαρά τους.

Μετά έκανα μια βόλτα από την κερασιά. Την έχω δει πολλές φορές ανθισμένη αλλά ποτέ δεν κατάφερα να φάω τα κεράσια της. Η μάνα μου λέει πως κάνει λίγα αλλά πολύ νόστιμα. Τι να κάνω όμως; Δεν είναι ούτε πασχαλιάτικο ούτε καλοκαιρινό φρούτο τα κεράσια. Και μ’ αρέσουν τόσο…. Και μετά φωτογράφισα έναν «κλέφτη». Όταν ήμουν μικρή το φοβόμουν αυτό το λουλούδι (;). Δεν μπορούσε τίποτε και κανένας να με πείσουν πως είναι φυτό και όχι ζουζούνι και μάλιστα δηλητηριώδες!!!!

Έκανα μια βόλτα στη θάλασσα μ’ ένα φίλο απ’ τα παλιά. Βρεθήκαμε, μετά από χρόνια που ψάχναμε ο ένας τον άλλο, μέσα από το ίντερνετ. Ήρθε να με δει και χάρηκα πάρα πολύ. Δεν θα ξαναχαθούμε από δω και πέρα….Αυτή τη φορά, στη βόλτα, είχαμε και τα παιδιά μας. Τοπίο στην ομίχλη η παραλία. Γεμάτη από ανθισμένα αλμυρίκια που είμαι πανέμορφα με τα ροζ λουλουδάκια τους. Ένα πλοίο στο βάθος αχνοφαίνεται. Τα πιτσιρίκια παίζουν με την ευκολία που κάνουν παρέα στην ηλικία τους.
Την άλλη μέρα κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη. Για δουλειές και για την αγαπημένη μου βόλτα, μόνη στην πόλη. Πάλι ένα τοπίο στην ομίχλη αλλά η Θεσσαλονίκη έτσι μ’ αρέσει. Γκρίζα. Ο φάρος στην άκρη του λιμανιού της. Άλλα πλοία αχνοφαίνονται στο δικό της ορίζοντα.

Οι δρόμοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μ’ αρέσουν γιατί είναι πράσινοι. Τα πεζοδρόμια στο κέντρο (αλλά και σ’ αρκετά σημεία πιο μακρυά από το κέντρο) τα σκιάζουν μεγάλα δέντρα. Ήπια καφέ σ’ ένα μικρό καφέ, ενώ είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Δεν είχα ομπρέλα μαζί μου αλλά σιγά…. Δεν είμαι κι από ζάχαρη για να λιώσω. Τελικά το ψιλόβροχο σταμάτησε γρήγορα. Ήπια ρακές με δύο φίλους και μετά πήρα το ΚΤΕΛ για να γυρίσω. Όταν έφτασα στη διασταύρωση, τα φανάρια έλαμπαν κόκκινα κάτω από το σκοτεινιασμένο ουρανό και τα φώτα του δρόμου είχαν ανάψει…

Τα λουλούδια που φωτογράφισα την πρώτη μέρα δεν υπήρχαν μετά από μια βδομάδα. Η κερασιά δεν είχε ούτε ένα λουλουδάκι. Η μηλιά μόνον ήταν ακόμα φορτωμένη. Έσκασε όμως μύτη η πρώτη μωβ ίριδα. Οι άσπρες είχαν ήδη ανθίσει. Μια μωβ ίριδα ανθισμένη και μια ακόμα ντροπαλή, μέσα στο πράσινο ράσο της, έτοιμη να βγει στον κόσμο κι αυτή.

Παραδίπλα, στη συκιά έδεσαν τα σύκα. Θα προλάβω να τα δοκιμάσω μιας και η συκιά είναι δίφορη. Προλαβαίνω τα δεύτερα, που είναι το ίδιο μεγάλα και νόστιμα όπως τα πρώτα. Ανάμεσα στα τριφύλλια, κίτρινα αγριολούλουδα και μια πασχαλιά να μοσχοβολάει. Με πασχαλιές ήταν γεμάτο το πατρικό του μπαμπά και κάθε Πάσχα πηγαίναμε και κόβαμε αγκαλιές λουλούδια. Μέχρι που πέθανε η γιαγιά και ερήμωσε το σπίτι που μετά δόθηκε αντιπαροχή, οι πασχαλιές από τον κήπο της σηματοδοτούσαν το Πάσχα. Και για την καταστροφή τους λυπήθηκα περισσότερο απ’ όλα όταν το σπίτι γκρεμίστηκε.

Οι νεραγκούλες ήταν όλες ανθισμένες και κατακόκκινες, η κληματαριά πετούσε καινούρια φύλλα από παντού. Τα τριαντάφυλλα δεν είχαν ανθίσει ακόμα. Ανάμεσα όμως στα άλλα φυτά, ανακάλυψα τα τριανταφυλλάκια-νάνους της μαμάς. Ήταν ανθισμένα και υπέροχα….
Την άλλη μέρα φύγαμε. Πίσω στο σπίτι μας με περιπέτειες αφού για δεύτερη φορά στη ζωή μου έχασα τρένο. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως. Είχαμε τέσσερις ώρες για βόλτα στην πόλη με τον μικρό, που ψόφησε στο περπάτημα αλλά δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε μια στιγμή. Περπατήσαμε, φάγαμε, αγοράσαμε βιβλία, κάναμε βόλτα στη θάλασσα. Τον κήπο θα τον ξαναβρώ το καλοκαίρι. Τυχερή είμαι που υπάρχει, έστω και για λίγο.
Φωτογραφίες από κατσίκια, αρνιά και κοκορέτσια δεν έχει το Πάσχα μου. Έτσι κι αλλιώς δεν σουβλίζουμε στο σπίτι μου. Το κατσικάκι ψήνεται στο φούρνο. Κι εγώ δεν τρώω τα πασχαλινά εδέσματα παρά μόνον τα τσουρέκια, τ’ αυγά και μπόλικη πράσινη σαλάτα.