Χρόνος

Ένα πρόβλημα με τον χρόνο το έχω. Το είχα από τότε που με θυμάμαι. Από τότε που –ήμουν πάνω κάτω 4 χρόνων- έμπαινα κάτω από το τραπέζι της κουζίνας ή της τραπεζαρίας μέχρι να με τραβήξουν, για να μη μεγαλώσω. Νόμιζα βλέπετε, πως αν είμαι συνέχεια κάτω από το τραπέζι θα μ’ εμπόδιζε αυτό να μεγαλώσω μιας και είχα συνδεμμένο στο μυαλό μου το ύψος με την ηλικία. Έτσι θα ξαναγινόμουν πάλι το χαϊδεμένο μωρό της οικογένειας, θέση που έχασα εν μία νυκτί με τη γέννηση των αδελφών μου που ήρθαν δύο μαζί και φωνακλούδες.

Βέβαια όταν μεγάλωσα λίγο, συνειδητοποίησα πως το ύψος και η ηλικία δεν είχαν σχέση και βγήκα κάτω από το τραπέζι αλλά δεν σταμάτησα να αντιπαθώ το χρόνο που περνάει. Όλα τα παιδιά βιάζονταν να μεγαλώσουν, εμένα πάλι δεν με χάλαγε να περνάει πιο αργά ο χρόνος. Όταν έκλεισα τα 19, αντί να χαρώ όπως όλοι οι φίλοι μου που άφηνα πίσω μου δια παντός την εφηβεία, εγώ έκλαιγα με μαύρο δάκρυ διότι το έβλεπα σαν το σημείο εκκίνησης της αντίστροφης μέτρησης για τη ζωή μου. Σ’ όλη τη δεκαετία των 20+ είχα μια αγωνία όποτε το σκεφτόμουν. Στα 20φεύγα δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Όταν πάτησα τα πρώτα –άντα, όλως παραδόξως, δεν έπεσα να πεθάνω. Το πήρα πολύ μαλακά. Τα δεύτερα –άντα ήταν περισσότερο δράμα, παρ’ όλο που ήμουν πλέον μαμά μικρού παιδιού και δεν είχα πολύ χρόνο για πολυτέλειες. Κι όμως, αν τα είκοσι τα είχα σαν αρχή της αντίστροφης μέτρησης φανταστείτε τι ήταν για μένα τα 40 που είχε και μια δόση αλήθειας η ιδέα πως καταρρέω. Έβλεπα τα μαλλιά μου ν’ αλλάζουν, το πρόσωπο, το σώμα… Δεν είχε σημασία αν μου φαινόταν ή μου φαίνεται η ηλικία ή όχι. Ούτε το πως νιώθω και τι κάνω στη ζωή μου, αν έχω παραιτηθεί ή όχι. Εγώ την έβλεπα πάνω μου να με βαραίνει. Την έβλεπα στον καθρέφτη και στις μικρές, αδιόρατες ίσως, αλλαγές που όμως δεν ξέφευγαν από το δικό μου μάτι. Την έβλεπα στο βλέμμα μου που ήταν τόσο διαφορετικό από κείνο που είχε εκείνο το κοριτσάκι που υπήρξα στις παλιές φωτογραφίες. Σκεφτόμουν –και σκέφτομαι- πως μόνο αυτές είχαν μείνει. Μερικές στιγμές πάνω σε χαρτί και μερικές εικόνες αποθηκευμένες στη μνήμη. Που πήγαν όλες οι υπόλοιπες; Χιλιάδες ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα που πήγαν χαμένα. Τώρα στα 40φεύγα, εκτός απ’ αυτά, σκέφτομαι ποιό θα είναι το πρώτο κομμάτι του συστήματος που θ’ αρχίσει πρώτο να καταρρέει. Το στομάχι; Η καρδιά, οι πνεύμονες, το συκώτι; Ποιό; Κάποιο θα κάνει την αρχή. Με τρομάζει αυτό γιατί έχω υγεία και διαζύγιο με τους γιατρούς. Κάνω κάθε χρόνο το τσεκ απ μου και οι τιμές είναι παιδικές, μου λένε. Κάποιο όμως θα κάνει την αρχή. Και μετά θα πρέπει να μάθω να ζω με την αρρώστεια και τον πόνο. Όπως η μαμά μου. Όπως η γιαγιά μου. Fuck!!!
Τι μ’ έπιασε και τα λέω όλα αυτά; Τίποτε ιδιαίτερο. Είναι σκέψεις μόνιμες στο κεφάλι μου. Απλά συνειδητοποίησα πως πέρασαν 21 μέρες από την Πρωτοχρονιά, πότε κιόλας; Χτες αναρωτιόμουν σε πόσο καιρό πρέπει να κάνω το ετήσιο τσεκ απ και σκεφτόμουν πως πρέπει να παραδώσω μια εργασία στις 15 του Φλεβάρη και πως δεν έχω τόσο χρόνο όσο νόμιζα. Είναι ίσως η ανάρτηση του Πάνα. Μάλλον θα είδα και κάποιο όνειρο σχετικό που δεν το θυμάμαι. Ε, χρειαζόταν κάτι περισσότερο;

Άλλωστε μια ζωή παλεύω με τις κακές σκέψεις. Συνήθως κερδίζω αλλά ξέρω πως αυτές απλά κρύβονται και καιροφυλακτούν να ορμήσουν στην πρώτη ευκαιρία…

Τη φωτογραφία την τσίμπησα από εδώ