Έλειψα καιρό κι ακόμα λείπω. Λίγο «περίεργες» μου βγήκαν οι φετεινές διακοπές. Όχι κακές, απλά «περίεργες». Εγώ τις οργάνωσα έτσι, δεν μου φταίει κανείς, αλλά μάλλον δεν θα επαναλάβω το εγχείρημα. Είχαν πάντως απ’ όλα. Και βουνό και θάλασσα και φασαρία και ηρεμία. Κρατάνε ακόμα για μια βδομάδα σε πιο «πολιτισμένες» συνθήκες. Εννοώ περιλαμβάνουν, τηλέφωνο και τηλεόραση στο πακέτο άρα internet (έστω και απελπιστικά αργό) και ενημέρωση για το χαμό από τις πυρκαγιές στην Αττική. Από χτες το βράδυ δεν πιστεύω αυτά που βλέπω. Ή μάλλον ψέμματα, τα πιστεύω. Τα ίδια έλεγα και έγραφα πριν δύο χρόνια όταν καιγόταν η Πελοπόννησος και το δάσος του Καϊάφα που το θεωρούσα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελάδας και το είχα ζήσει για μερικά καλοκαίρια. Τα ίδια σκεφτόμουν το ’96 που κάηκε το Σέιχ Σου και έκλαψα με μαύρο δάκρυ όταν πήγα Θεσσαλονίκη και αντίκρυσα τη μαυρίλα. Στον Καϊάφα δεν πήγα ακόμα μετά την καταστροφή του, δεν θέλω να το δω. Πότε κάηκε τελευταία φορά η Βαρυμπόμπη; Πέρσι δεν ήταν; Μια μαυρίλα να περνάς με το τρένο και να βλέπεις γύρω και πάνω σχεδόν στις γραμμές καμμένα. Τα ίδια έλεγα κι όταν κάηκε πέρσι ο Υμηττός και χαζεύαμε σαν τους χάχες τη φωτιά από τη Λ. Μεσογείων. Τα ίδια θα λέω και του χρόνου το καλοκαίρι, για τις φωτιές που θα κάψουν όσα απέμειναν μέχρι να γίνουν τα πάντα στάχτη. Τη μαυρίλα της Αττικής θα την αντικρύσω σε μια βδομάδα. Για να δούμε τι θα δούμε κι αυτή τη φορά…
Btw, τι ήχος αεροπλάνου ήταν αυτός που άκουσα πριν λίγο; Δεν θέλω τέτοια κι εδώ στα βόρεια και φυσάει αρκετά σήμερα…. Ευτυχώς έχει ψιλοσυννεφιά.
Advertisements