γλυκά πονούσε το μαχαίρι…..

Αυτό που με στεναχωρεί δεν είναι το 20, 30, 40%  που θα χάσω από τα έτσι κι αλλιώς λίγα έσοδά μου.

Δεν είναι ούτε το ότι, έτσι όπως πάει, δεν ξέρω αν θα μπορώ να πάω διακοπές κι αυτό το καλοκαίρι. Το σπίτι της μαμάς να είναι καλά, έχει τη θάλασσα κοντά κι ας μην είναι ό,τι καλύτερη επιλογή. Κάποιοι άλλοι δεν την έχουν καν…

Δεν είναι που θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι για να συνεχίσει ο μικρός τα μαθήματα στις ξένες γλώσσες μιας και «τα παίρνει τα γράμματα’ και είναι κρίμα να του κόψεις κάτι που του αρέσει και στο οποίο τα πάει καλά.

Δεν είναι που θα σκεφτόμαστε πόσο θα φάμε και αν θα βγούμε μια φορά το μήνα ή μια φορά το δίμηνο. Αν θα πιούμε ένα ποτό ή δύο.

Δεν είναι το αναγκαστικό μάζεμα από περιττές  «πολυτέλειες», τα στοκατζίδικα να είναι καλά.

Δεν είναι που ούτε να μας περάσει από το μυαλό η ιδέα για ένα ταξίδι, κάπου σ’ ένα φίλο βρε αδελφέ που έχω να βγω χρόνια μια βόλτα στο εξωτερικό και την έχω υποσχεθεί στον μικρό.

Δεν είναι πολλά απ’ αυτά τα πρακτικής φύσης πράγματα.

Αυτό που με στεναχωρεί πραγματικά είναι που σιγά σιγά και μεθοδικά μας έχουν στρέψει τον έναν εναντίον του άλλου. Ο καθένας εναντίον όλων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι τέτοιο:

«Koιταξε και εγω κανω σεμιναρια σε υφισταμενους που δεν ειναι παιδακια του δημοτικου και για να σε ακουσουν χρειαζεται τεραστια υπομονη απο μερους σου για να επιβληθεις. Το να μπαινεις μες στην ταξη και να θεωρεις δυσκολο το να πεις το 1 και το 2 σε παιδια τη στιγμη που εχουν διωξει και απο το καθηκον της εκπαιδευσης την διαπαιδαγωγηση του μαθητη το θεωρω μαλλον γελοιο επιχειρημα. Το οτι φαινεται δυσκολο στους δασκαλους οφειλεται στο οτι δεν εχουν δουλεψει σε πραγματικη δουλεια με ωραριο και στρες»

Παλιά τσαντιζόμουν, τώρα δεν έχω καν το κουράγιο να γίνω έξαλλη. Οι δάσκαλοι εναντίον των καθηγητών, οι εφοριακοί εναντίον των γιατρών, οι ιδιωτικοί εναντίον των δημόσιων υπαλλήλων, οι αστοί εναντίον των αγροτών, οι έλληνες (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) εναντίον των μεταναστών, οι αλβανοί εναντίον των αφρικανών, οι γυναίκες εναντίον των αντρών, τα παιδιά εναντίον των μεγάλων, ο 5ος όροφος εναντίον του 1ου…. και πάει λέγοντας. Δεν έγινε μόνο του, χρόνια τώρα το μαχαιράκι κόβει σιγά σιγά το σαλαμάκι σε φετούλες. Κι εμείς νομίζαμε πως μας κάνουν καντάδα με Βοσκόπουλο, «Γλυκά πονούσε το μαχαίρι, έσταζε μέλι η μαχαιριά….».

Το κακό είναι πως οι φετούλες χαίρονται που δεν ανήκουν στο σαλαμάκι, είμαστε ελεύθερες σου λένε. Ελεύθερες να γαμήσουμε τις υπόλοιπες φετούλες. Μόνοι μας θα βγάλουμε τα μάτια μας ή μάλλον καλύτερα τα μάτια του διπλανού και θα προσπαθήσουμε να σώσουμε τα δικά μας κρατώντας τα κλειστά.