της πουτάνας… έχουμε πόλεμο

Είμαι έξαλλη. Είμαι θυμωμένη. Είμαι στεναχωρημένη. Είμαι…. Δεν ξέρω πια τι είμαι.

Από τα 15 μου είμαι στο δρόμο, σαν το σημερινό πρώτη φορά. Κάπως θυμίζει τη φάση μετά τον Τεμπονέρα, τότε που κάηκε ο Μαρούσης αλλά περισσεύει πλέον η αγριάδα. Το μάτι του κόσμου έχει γυρίσει ανάποδα, ο ατμός που μαζεύεται θα τινάξει τα καπάκια και δεν βλέπω βαλβίδα ασφαλείας. Απίστευτα πράγματα έγιναν στη σημερινή πορεία….
Κατ’ αρχήν η αστυνομία, είμαι σίγουρη πως η εντολή που είχε ήταν «γαμήστε τους όλους». Λίγο πριν το πρώτο χτύπημα συζητούσα μ’ ένα φίλο πως βλέπει τα πράγματα κι αν θα έχουμε νταβατούρια. «Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν ο Χρυσοχό;» με ρώτησε. «Θα εξαφάνιζα τους μπάτσους από τους δρόμους» του απάντησα «αυτό λέει η λογική. Δεν προκαλείς, ο κόσμος θα πορευτεί, θα φωνάξει και θα διαλυθεί. Με τόσο θυμό όμως, αν τον προκαλέσεις, θα τα κάνει λαμπόγυαλο».

Λίγο μετά διαψεύσθηκα. Προκλητικότατοι οι ματατζήδες έσκασαν μύτη στη Σανταρόζα φορώντας ήδη τις κουκούλες. Δεν υπήρχε λόγος, δεν είχε γίνει τίποτε. Εμφανίστηκαν δίπλα στην πορεία, τους γιουχάισε ο κόσμος και μας ψέκασαν, άρχισαν τις κρότου-λάμψης και τα χημικά στο άσχετο. Μετά απ’ αυτό, τα μπαμ μπουμ ακουγόταν συνέχεια. Στο Σύνταγμα ο κόσμος κατέλαβε το δρόμο και όλο το χώρο μπροστά στη Βουλή. Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα ποιο ήταν το σχέδιο. Έπρεπε πάση θυσία να μη μείνει ψυχή στο Σύνταγμα.  Έριξαν τόνους χημικά πάνω στον κόσμο αλλά ο κόσμος έσπαγε και ξαναμαζευόταν. Έκαναν συνεχή ντου για να ξαναβγούν μπροστά στη Βουλή. Και ξανά χημικά. Χιλιάδες κόσμου, δεν μπορώ να υπολογίσω αλλά ήταν μιλιούνια. Είδα μεγάλες σε ηλικία γυναίκες να φωνάζουν «να καεί να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», γέρους να πετάνε μπουκάλια στα ΜΑΤ και να τους βρίζουν, και κυρίως δεν έφευγαν με τίποτε. Ο κόσμος έσπαγε, ξαναμαζευόταν στα στενά και ξανάβγαινε να ενσωματωθεί στους επόμενους που ανέβαιναν από τη Σταδίου.
Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Μητροπόλεως και Νίκης. Εκεί ήταν μαζεμένος κόσμος με μια διμοιρία απέναντι. Πιο πάνω έπεφταν χημικά. Σε μια στιγμή καμμιά δεκαριά μηχανές με Δελτάδες, μαζεύτηκαν κι έβαλαν μπρος. Έσπρωξα τη φίλη μου πάνω στο πεζοδρόμιο γιατί κατάλαβα πως θα πέσουν πάνω μας. Οι Δελτάδες γκάζωσαν κι έπεσαν στον κόσμο, ήμουν εκεί απλά πρόλαβα κι ανέβηκα στο πεζοδρόμιο. Οι δύο πρώτοι, όταν είδαν πως ο κόσμος δεν φεύγει, ψιλοφρέναραν κι έτσι δεν σκότωσαν κάποιον αλλά παρ’ όλ’ αυτά έπεσαν πάνω του. Ο ένας έφαγε πολύ ξύλο αλλά ταυτόχρονα γκάζωσαν όλοι οι υπόλοιποι κι κόσμος άνοιξε. Φαινόταν πως δεν είχαν ενδοιασμούς να πέσουν πάνω μας. Δεν πρόλαβα να τους φωτογραφίσω.

Δεν έμαθα τίποτε για τη φωτιά στην Τράπεζα και τους νεκρούς παρά μόνο όταν βρέθηκα στην Ομόνοια, από σκόρπιες κουβέντες δεξιά κι αριστερά. Δεν ήξερα αν ήταν φήμες ή αλήθεια, κανείς δεν ήξερε. Γύρισα σπίτι μου, δεν ήξερα πλέον τι άλλο να κάνω στο δρόμο. Είχα κουραστεί κιόλας. Στο σπίτι έμαθα τι έγινε. Η δικοί μου με περίμεναν πανικόβλητοι. Η μυρωδιά των χημικών είχε φτάσει μέχρι εκεί πριν από μένα….

Πριν ξεκινησει η πορεία ο κόσμος μπροστά από το Πολυτεχνείο. Χρόνια είχα να δω τόσο πυκνή συγκέντρωση…

Έχουν ήδη πέσει τα πρώτα χημικά κι ο κόσμος προσπαθεί να φύγει από μπροστά από τη Βουλή και να κατέβει στο Σύνταγμα.

Πέφτουν τα χημικά σαν το χαλάζι….

Τα χημικά, χημικά, αλλά ο κόσμος δεν χαμπάριαζε.

Τριπλές γραμμές ΜΑΤ για να προστατευτεί η Βουλή

Όλη η Βουλή κυκλωμένη από τους «προστάτες»…

ΜΑΤ σε όλες τις καθέτους της Πανεπιστημίου.

Αυτή την είδα μισοκαμμένη στο οδόστρωμα. ποιος ξέρει τι είχε προηγηθεί…

Η οδός Ομήρου.