«Στα δίχτυα της Αράχνης»

Πριν πενήντα χρόνια ξεκίνησε η ελληνική τηλεόραση, 1966 τέτοιες μέρες. Στο σπίτι μου αποχτήσαμε το «μαγικό κουτί» μετά από επτά χρόνια, τέτοιες μέρες το 1973. Ένας δυο είχαν στη γειτονιά και μαζευόμασταν στα σπίτια τους να δούμε «Άγνωστο Πόλεμο» και «Παράξενο ταξιδιώτη». Είχε και στο φροντιστήριο αγγλικών της γειτονιάς τηλεόραση. Έξυπνη η κυρία Βάσω που το είχε -αραβωνιαστικιά υπολοχαγού- έβαλε μια τηλεόραση στην αίθουσα αναμονής και μάζεψε όλο το χαρτί. Και μόνο για να χαζέψουν τηλεόραση στο διάλειμμα και μετά το τέλος του μαθήματος, τα παιδιά έκαναν ουρά για να μάθουν αγγλικά στο δικό της φροντιστήριο.

Τούτες τις μέρες η ΕΡΤ κάνει αφιέρωμα στα 50 χρόνια ζωής της ελληνικής τηλεόρασης. Παλιές σειρές ασπρόμαυρες, εκπομπές λόγου και κωμωδίες κι εγώ να τις παρακολουθώ και να βουτάω στο χρόνο.

«Στα δίχτυα της Αράχνης» και «Στα δίχτυα του Τρόμου» σε παραγωγή του πανταχού παρόντα επί χούντας αλλά και αργότερα Τζέιμς Πάρις. Προπαγάνδα στο φουλ, τα «Δίχτυα της Αράχνης» υπήρχαν και σαν ραδιοφωνική εκπομπή me με τίτλο «Στον Ιστό της Αράχνης», απόγευμα, κι εγώ να θέλω να την ακούσω κι η μαμά να λέει πως αν το κάνω θα με σκοτώσει. Κακοί κομμουνιστές από το «σιδηρούν παραπέτασμα» που ήθελαν να κάνουν μεγάλο κακό στην πατρίδα μας και καλοί αξιωματικοί που την έσωζαν και νικούσαν τους κακούς και άσχημους κομμουνιστές. Η μαμά να φρικάρει, εγώ να μην καταλαβαίνω ούτε γιατί φρικάρει ούτε τι θα πει «σιδηρούν παραπέτασμα» και τι σχέση έχει με τους «άθλιους κομμουνιστάς». Εγώ μόνο το Σιδηρούν Προσωπείον του Δουμά ήξερα αλλά μάλλον ήταν άσχετο με το παραπέτασμα. Πάντως κάτι κακό θα ήταν που δεν έπρεπε να το αναφέρουμε εμείς, γιατί η μαμά και η γιαγιά χαμήλωναν τη φωνή όταν έλεγαν για κάποιον πως «έχει έρθει από το Πα ρα πέ τα σμα…..».

Τα ίδια και στην τηλεόραση, κακοί με ονόματα όπως Μίρκο απαγάγουν παιδί εθνικόφρονα καθηγητή και τον απειλούν…..  Καλοί αξιωματικοί τους κυνηγούν και υποθέτω σωζουν το παιδί και την πατρίδα. Ένα επεισόδιο σήμερα, πριν και μετά ποιος ξέρει τι να είχε η ιστορία είναι όμως εύκολο και προβλέψιμο να το φανταστούμε.

Στο καπάκι άλλη κινηματογραική σειρά επεισοδίων, «Στα δίχτυα του Τρόμου» με εναλλακτικό σενάριο. Καλοί έλληνες, κακοί Γερμανοί, καλοί αντάρτες αλλά όχι με τίποτις μούσια και αγριάδες. Πέφτουν με αλεξίπτωτα μεζί με τους καλούς Άγγλους. Κακός γερμανός Χρήστος Πολίτης αλλά ευαίσθητος και ερωτευμένος με χαζή Δανδουλάκη. Φιλοναζί μπαμπάς της Δανδουλάκη, φιλοαντάρτισσα μαμά, έτσι γίνονται τα δράματα….. Παραγωγή Τζειμς Πάρις φυσικά και όλο το παρισέϊκο δούλευε σ’ αυτές τις παραγωγές. Ασπρόμαυρες γραμμικές σχέσεις καλού-κακού και προπαγάνδα στο φουλ.

Και μετά έπεσε η χούντα. Και μετά γεμίσαμε αντάρτικα και ρεμπέτικα και παντού μιλούσαμε με τσιτάτα του Μαρξ και δεν χρειαζόταν να χαμηλώνουμε τη φωνή όταν αναφερόμασταν στο «παραπέτασμα». Περάσαμε χωρίς ενδιάμεσο στάδιο από τον Τζέιμς Πάρις στον Αϊζενστάιν και τον Ταρκόφσκι, ζηλέψαμε που δεν ζήσαμε κι εμείς το δικό μας Μάη ή το δικό μας Μπέρκλεϊ (της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά όπως είπε κι ο Πορτοκάλογλου). Και μετά μεγαλώσαμε κι έπεσε το Τείχος και η ΕΣΣΔ και γίναμε μεταμοντέρνοι και μιλούσαμε για το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων και το τέλος της πάλης των τάξεων. Κι ανακαλύψαμε τα λεφτά, τη Μύκονο και τον Βασίλη Καρρά και αποκηρύξαμε τον παλιό κουλτουριάρη εαυτό μας που γλεντούσε με Πάνο Τζαβέλα και ονειρευόταν επαναστάσεις. Και ξεχάσαμε τα πάντα αλλάζοντας αυτοκίνητο κάθε δυο χρόνια διότι «παραπάνω δεν αξίζει, σου βγάζει ζημιές ρε αδελφέ…. Αντί να τα δίνεις στο συνεργείο το πουλάς, παίρνεις κι ένα δανειάκι και κυκλοφοράς με καινούριο σαν άρχοντας….»

Και μετά μας πλάκωσε η κρίση και ζαλιστήκαμε και φτάσαμε τα πενήντα και τα καβατζάραμε και ήρθε κι ένα αφιέρωμα για τα 50 χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης και βλέπουμε την ασπρόμαυρη απλοϊκή προπαγάνδα των ’70’ς και μελαγχολούμε….

«που είσαι νιότη πού ‘λεγες πως θα γινόμασταν άλλοι…..»