Τη χρονιά 1976-77 ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του ΚΘΒΕ η παράσταση «Φουέντε Οβεχούνα». Εκείνη τη χρονιά εγώ ήμουν στη Β’ Λυκείου, μόλις είχε γίνει η αλλαγή από εξατάξιο γυμνάσιο σε τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο. Κάθε χρόνο παρακολουθούσα μία ή δύο παραστάσεις του ΚΘΒΕ. Δεν θυμάμαι ποια παράσταση παρακολούθησα εκείνη τη χρονιά, αν ψάξω τα προγράμματα που ακόμα κάπου έχω κρατημένα θα το βρω. Το σίγουρο είναι πως δεν παρακολούθησα το έργο του Λόπε δε Βέγα που ανέβηκε εκείνη τη χρονιά σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη. Δεν θυμάμαι με τι κριτήρια είχα επιλέξει τότε ποιες παραστάσεις θα δω και γιατί δεν διάλεξα αυτή τη συγκεκριμένη. Το θέμα είναι πως το μετάνιωσα κάποια στιγμή αργότερα όταν ανακάλυψα τη μουσική της παράστασης και όταν κατάλαβα πως όλο αυτό γινόταν ζωντανά επί σκηνής. Η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε εκεί, επί σκηνής, τα τραγούδια της παράστασης. Κόντεψα να σκάσω διότι αγάπησα τα τραγούδια και με μίσησα που ενώ τα είχα για μια ολόκληρη θεατρική περίοδο στα πόδια μου, τα έχασα σαν βλάκας.
Εκείνα τα χρόνια της επαναστατημένης νιότης το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν «η μπαλάντα του ξεσηκωμού»
Αργότερα που ηρέμησε κάπως η επαναστατημένη μου διάθεση, και μέχρι τώρα, αγαπάω πολύ τη «μπαλάντα της νύχτας».
Καληνύχτα κύριε Θάνο. Ας είναι ελαφρύ το χώμα σου…..
Solaris 